Mudanya Şiiri - Mazlum Aydemir

Poyraz sert..uçuşuyor perdeler, böbreklerine vuruyor adamın. Adam umursamaz bakıyor camdan gök kubbeye...

Mudanya! gözleri dolmuş bir kadın| ağlamaklı. Kara bulutlar çökmüş. Ha ağladı ha ağlayacak Mudanya. Ha yağdı ha yacak yağmur.

Göğsüm göğsümde bir acı anlatılmaz bir ızdırap. Şükrü Çavuş bakıyor yüzümüze san ki bir tuhaf.

Mudanya! eşkiyalar kol geziyor,
Mudanya dim dik göğsü kabarık yürüyor eşkiyanın üstüne üstüne.

Arnavut köyden bir ses yükselir, duyulur Burgaz'dan. Yörük Ali yürür itin üstüne üstüne.

Aşk Mudanya aşk!
Naara atan gençler gördün sen. Ne aşıklara ne aşklara şahit oldun.
Hepsi sana anlatılar dertlerini sevinçlerini.
Sen ise hep dinledin Mudanya hiç ses çıkarmadın.

Hüzünde yağmur olup ağladın düştün üstümüze.
Kızdığında poyraz oldun estin!

Ey güzeller güzeli kadın! Mudanya!
Şimdilerde sahipsizsin eşkiyalar paylaşamaz oldu, çekmediler ellerini üzerinden.

Sen üzülme yürü üstüne üstüne celladın poyraz ol es! yağmur ol tükür yüzüne yüzüne eşkiyanın!

Mazlum Aydemir