Mucizem Şiiri - Mehmet Sabri Demirci

Yılgınlığın adımsız sokaklarında
Küflü, uyuşuk,
Takatsız bir sarhoşluğa siyahlanırken
Bezgin bir bekleyişin kirişlerine
Sınırlamışken düşe bile uzak resimleri,
Bir çiğ damlasına uyanmaktı seni sevmek...
Korkuyordum düş hırsızlarından,
Yürek usanmıştı her dirilişinde
Sil baştan darağacında sallanmaktan
Zambağın rengine kanıp zehirlenmek
Yazgının değişmezliğine mührünü vuruyordu
İnatçı bir sonbahar gibi...
Aksak bir maceraya mecra olmaktan yorulmak
Bin yıllık bir gelenek gibi koymuşken postasını,
Bir mucizeye inanmak
inançsızlığımı biliyordu
Oysa kördüğüm bir sancının devasına
Kendime dilenerek inanıyordum, kim bilir...
Sesindeki şaşkın telaştı belki kapılarımı sana açan...
Gözlerindeki aydınlık uyandırdı beni küskün uykumdan,
Bir mucizeyi müjdeler gibi...
Beni iterken bana sarılmanı görüp
Saçlarının
kokusuyla ısındım o akşam.
Yalan değil, o akşam filizlendin içimde
Uzak bir iklimin büyüyemeyecek bir yaz çiçeği gibi
Çünkü ayazdı içim,
İklimime başkaldıracak bir mucizeye acemiydi sanki ellerin...
Hiç düşünemedim
Mucizeyi mucize yapanın imkansıza inanmak olduğunu,
Senin imkansızım olmaktan bu kadar uzakken
Bu kadar yakın olduğunu...

Siyah beyaz bir yaşamı
Seni sevmekle yedi renge boyadım ben,
Minik ellerinde evreni ellerime aldım,
Tüm yıldızları gözlerine taşıdım,
Işıkları yetmedi gözbebeklerini gizlemeye,
Güneşim oldun geceyi unutturan...
Sabah sendin,
Tenimde yediverenleri çiçeklendiren,
İçimin bahçelerini şenlendiren,
Zemherinin zehrini zemheriye içiren,
Mucizem...

Şimdi sensin yarınıma tek isim,
Yoluma yoldaş,
Yüreğimin ev sahibi,
Sensin gemilerime tek liman,
Tek deniz feneri...

Böyle seviyorken seni,
Böyle özlemişken,
Senden yana kelepçelemişim bütün sevebilme biçimlerimi,
Seviyorum seni!