Mucizeler Kumpanyası Şiiri - Müjde Soytürk

Hatırlıyor musun
Bir kuşun kanadıyla sana gelişimi,
Senin bir buluta binişini,
Bulutun soğuğa yağmur deyişini,
Ezgilerin damla damla yere inişini.

Anlıyor musun
Sevginin emekle işlenişini,
Vermenin kutsal mucizesini.
Paylaşmanın göz bebeğinde görebiliyor musun
İnsan olmanın cilvesini.

Biliyorsun
Tüm bu mucizeleri kendimiz yarattık.
Sonra çocuk olduk onlara kanat taktık,
Bulutlara koyduk dağıttık
Ama yanıldık.

Her göz alışık değildir görmeye
Ya da her kulak duymaya
Bizim yaşamaya olduğumuz kadar.
Kimse anlamaz kimsenin mucizesini
Kendisininki kadar.

Tüm mucizelerden insan başına
Sevgisi kadar düşer.
Mucizeler insanlar tarafından
Anlaşıldığı kadar yaşanır.

İnsan yürekten yaşadığı kadar mucize yaratır.

14.02.2006