''Mucize! ! Şiiri - Emine Koçgün

Lakin sana “ mucize “ diyemedim / üzgünüm

Ey gözlerindeki hayat sağnağı ile beni mutlu eden “ mutluluk;

Musalla soğuğu ellerimden tut.

Mesken bildiğim yüreğinden beni kovmalarına izin verme.

Sakın bırakma beni.

Avuçlarından salma beni uçurumlara.

Hiçim diye bir de dipsizliğe mahkum olmayayım.

Adını baş harfine sığınmış gövdemi yakmalarına göz yumma.

Aydınlığı senin gözlerin olan gökyüzümü kapama karanlığa.

Tut gözlerimden. Çengelle yüreğimi yüreğine.

Hayatın sınırlarına kurduğum çizginin ölüme taşmasına izin verme.

Kanbur sırtımla sınır ihlalinde bulunan yüzümü doğrulara çevir.

Kalabalıkların arasındaki azınlık halimi isminle kalabalıklaştır.

Köklerime sarıl çünkü üşüyorum.

Korkularıma cesaretinle güç ver.

Ezikliğime inat sen gökyüzüne götür

Bana reva görülen acılara inat sen beni mutlulukla adlandır.

Sonra da kanatlandır tüm gurbet kuşlarımı.

Biliyorum sana anlatacak o kadar çok cümlem var ki.

Anlatamıyorum çünki bir mucizeyi sözcüklere sığdırmaktır nankörlüktür.

Evet anlatmaya çalıştım.

Sana sözcükler aradım durdum ama bulamadım.

Seni cümlelerle anlatamadım / üzgünüm.

En sonunda sustum çünkü sen mucize” ye en yakın gerçeksin.

E.KOÇGÜN