Mucize Şiiri - Gülem Bektaş

Mücizeye inanan küçük bir çocuktum
Çamurdan tencere yapar içine çimen koyardım
Komşu zillerine basılı kaçak bir yürek değildi
Varlığım tanrının el kiri çamurdan oyuncaktı
Küçüktüm, çocuktum, yarattım.
Annemin yoktan yarattığı gibi sıcak çorbaları
Geleceğimi kendim yaratacaktım
Yara aldım çok
Çocuk yaralarım vardı dizlerimde
Büyüdükçe kalbime vurdu şavkı
Söylediğim tekerlemeler vardı
Zaman sözünde durmadı
Şimdi hep aynı şarkı
hüzzam makamı

evvel zaman içinde bir ben vardı
tortusu birikti kalbine küçük mucizelerinin
ağırlığınca ağrılara mazhar oldu ruhu
zahirde görünen gözyaşı
içine aktı, batında kaldı aklı

dilek ağacı diplerine yakılan mumlar
damladı avuçlarına
küfrü keşfetti kızgınlığı
kişilik koşuşturmasında kayboldu
iki kişinin köşegen kalbi
ne eğildi ne büküldü
cam şişelerden demler döküldü şarkılara
küçük kız büyüdü

büyüdüm…
günah defterim tutuluyor gökyüzünde
dumanı üstünde hüzünler yaşasam da
mülteci bakışlarım yalan söylese de
ihbar ediyor ruhum kendini
kirpiklerim haykırıyor hala gözyaşlarıyla
“biz büyüdük ve kirlendi dünya”

Aşkın kendi koynu var mıydı?
Mucize miydi yoksa yalnızlığı sevdaya teslim etmek
Koynunda korkusuzca uyuyakaldı çocukluğum
İnci gerdanlık koptu mavi denizlere döküldü taneler
Tekneler kıyıya çekildi
Anadolu bozkırlarına doğru
Bir meltem vurdu dağların eteklerinde uçan turnayı
Semaha durdu yalnız geceler
Aşka ayetler indi yücelerden
Bir sevgilinin adı yazıldı alın yazıma
Mucize
Kilit kırıldı aynı nakarattan söylendi aşkın şarkısı
Sol anahtarı sağ yanındaki sevgilinin sesinde buldu notayı
Mucize
Yeniden yarattı tanrı sevdayı…