Mucize Şiiri - Oktay Safak

Avazı deli bir hoyratın çığlığındayım
Baktığım her yüzde şubat fırtınası

Kim diyebilir ki şimdi bana ben adam gibi adamım
Delikanlılığı esir almışken o içli kadın kahkahası

İdrak etmiyor artık gökyüzü tenime
Yüreğim mürekkebi kuru bir baharın sesinde

Artık kim inanıyor ki kerem ile aslının hikayesine
Şimdi aşkı terk eden terk edene

Gözlerimde tan yeli asılı bir sabah uyanırken
Sokağın sessizliğini resimliyor dilimdeki ilk hece

Avuçlarımdan gül menekşe ılık bir ter gibi boşalırken
Kim yudumlar ki bu soluğu dudaklarıyla nefes-nefese

Heybeli dağın sisli yamacına uzanmış cırtlak kahverengiler
Toy bir akşama sarılmış umut bekliyor nadide ritimler

Pusulasını şaşırmış yıldızlar kim bilir şimdi hangi nefretteler
En sonunda güneşi de toprağa gömdüler

Ey alacası boz kirli sokağın topuklu bakışı
Karanfili yalancı aşkı sapanlı

Söyle şimdi hangi cezbeden
Bu masalda ayakkabı bağcığına asılı

Sesine üşüyen yağmur pırıltılarına
saklanmış zaman

Her mevsimi maviyle kandıran
Bu düven hep yaman

Yinede bu afyon tipli suratlara inat
Çoktur aşka kavgasıyla avuç açan

Kime ağır gelmez ki kokusu ayrılığın
Ay kırığında dinlenilen sarhoş şarkıların

Eğer ölümü mühürletecek kadar fitilse mumların
Bırak şakağım yüzünde kanasın