-* Mucize Şiiri - Rengin Alacaatlı

solgundu ışıklar
kırk altıncı kattan yansıyan
şehrin gizemli siluetinde
karabasan uykuların çığlıklarında
yarasa öbekleri uçuştu dört bir yana

kan ter içinde uyanan insanlar gördü/duydu;
tüm ihtişamıyla renkleri vuran
şafağın hazin öyküsünü
bir anlık yaşamdan payını alan
imkânsızı olası kılan
alacakaranlık düşlere
seyirci olurken

“ Her kadının kalbi odunları çatılmış bir ocağa benzer. Tutuşturmasını bilen bir el sıcaklığının zevkine varabilir. “ Çok uzun zaman önce okuduğum bu söz hep aklımdadır. Sanırım zor gibi gözüken ama aslında çok kolay bir yol olsa gerek. Ve biz hep o elin sahibini ararız.

Kadın, kendi yolunda yürürken gölgesinden başka eşlik edeni yoktur, yalnızdır. Çok azımız aradığı kişiyi bulmuştur. Teselliler ile avunur, eksikleri kapatmaya, görmemeye çalıştıkça büyüyen uçurumun kenarından kendimizi atarız aslında. Ruhumuzun derinlerini çözebilen kişiyi kaçımız bulabildi?

Kadının kalbi bir parmak mesafesi kadar yakınken ona dokunmayı bilemeyen yanlışlar ile katılaşır. Kadının kalbi akıttığı gözyaşlarının ıslaklığı ile yeniden yeni yaşama doğru güçlenir. Ve bir kadının kalbi ruhunu teslim alacak adam için kendini saklar.

Bizim hikâyemizin diğer birçoğundan farkı burada işte. Biz birbirimizi tanımazken önce yüreklerimiz sevdi birbirini, ilk onlar bakıştı. Karanlık gecelerde ışık olduk birbirimize. Yüreklerimizin ilk temasıydı renkler. O temasın etkisiyle cesaretlenen parmaklarından dökülenler bende biraz şaşkınlık biraz da tebessümlere gebe mutluluk yaratmıştı.

Çoğalan umutlarla düşsel gecelere hazırladık evlerimizi. Fonda uzak doğunun gizemli, tılsımlı tınıları ve kokularıyla ruhsal keşfe çıktık birbirimizde. İki ayrı insanın kendi coğrafyalarında bulduğumuz her koordinat bizi daha da umutlandırdı. O kadar birbirimize benziyorduk ki ruhlarımızın izdüşümünde birbirimizi gördük.

Sen ben, ben sen oldukça korkularımız büyüdü. Kendi hayatlarımız, seçimlerimiz ve hatta hatalarımız vardı. Kaoslarımız içinde kaybolmamak için verdiğimiz savaşı ayrı yollarda aynı zamanda yaptık. Her puslu sabaha uyanıp ve yenik düşüp hoşça kal dediğimizde bir kez daha öldük ve birbirimize daha çok bağlandık.

Düşlerimizde buluşan ruhlarımızı soyduk birlikte. Tüm çıplaklığı ve saflığı ile buluttan döşeklere bıraktık ne iki insanın en önemli iletişim aracı olan konuşma, ne göz teması, ne de tensel temas vardı aramızda. Ruhlarımız dokunuyor, onlar sevişiyordu. Sadece ruhlarımız.

Sen benim mabedim, ben senin sığınağın olmuştum. Kaçışlarımızda yakalandığımız duygu sağanakları ile ıslanırken gökkuşağının gizemi vuruyordu satırlarımıza. Rengârenk boyamaya başladık dünyamızı. Renkli çiçekler ekerken bahçemize ısırgan otlarını, ayrık otlarını temizledin. Ellerindeki çizikleri öptüm. Tüm yıldızları serpiştirdim patika yolumuza. Yıllarca kalınlaştırdığım kalkanlarımı söküp korkuluk yaptım bahçemize.

Ayın şavkının vurduğu küçük koyumuzda, yüreklerimizin temasıyla uyanan ruhlarımızın buluşmasından sonra gözlerimiz buluştu ilk kez. Aşkı üç yerden bulmanın sarhoşluğu ile yanan mantığımız ilahi güçlere sığındı. Yüreklerimizin, ruhlarımızın ve bedenlerimizin aşkı ile biz bunun adını mucize koyduk.

Rengin Alacaatlı

(Not: Tamamı kurgusaldır)