Mucize Şiiri - Mehmet Altınel

Her nefeste insan ölüp, yeniden diriliyor.
Bir solukta kanın, böyle arınması mucize.
Hücre oksijensiz dört saniye kalabiliyor.
Alyuvarın hücreyi, o an bulması mucize.

Önce küçük bir kurtçuk olup, yerde sürünüyor.
Sonra kozasında, bambaşka hale, bürünüyor.
Sonunda, muhteşem gelinliğiyle, görünüyor.
Kanadına o renklerin, işlenmesi mucize.

Bir yumurtayı fetih için, taarruz kopuyor.
Ne garip, fetih yalnız birine, nasip oluyor.
O fethedilen yumurta, rahime tutunuyor.
Her defasında ikiye, bölünmesi mucize.

Zaman geçtikçe, organlar da belirginleşiyor.
Yumuşacık dokular, sertleşip kemikleşiyor.
Bir Melek ile gelen Ruh, vücuda yerleşiyor.
Nutfenin, Züpde-i Alem'e, dönmesi mucize.

Minicik çekirdekten, koca bir çınar, doğuyor.
Çınarın dalından, yeşil yapraklar, dağılıyor.
Gölgesi bize, gövdesi kuşa, fayda sağlıyor.
Tohumun, bir kuşu bile, düşünmesi mucize.

Tüm renkler tertemiz, beyazda gizleniyor.
Kirli toprak, kirinden nasıl temizleniyor?
Kıpkırmızı gül, toprağın bağrında, filizleniyor.
O rengarenk çiçeklerin, renklenmesi mucize.

Gözlerim, ay parçası bir yüze, kilitleniyor.
Kulaklarım, bir çift tatlı sözden, etkileniyor.
Burnumda, rayihanın zerreleri, yelleniyor.
Et parçası kalbimin, seni sevmesi mucize.

Biliyorsun, etrafta niceleri dolaşıyor.
Onlar değil de niye sen, kafalar karışıyor.
Bilmiyorlar ki, aşkını bana ruhun, taşıyor.
Ruhunun ruhuma, gönderilmesi mucize.