Mücevhersiz Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

Sanırım eskiden neden ışık yokmuş çok iyi anlıyorum artık Rana,
Karanlıkta insan kendini bulurmuş.
Farklı farklı renkleri, cevheri.

Şimdi öyle mi

Bütün insanlar cevherini kaybetmiş durumda
şehirlerde yanan çeşit çeşit sokak lambaları, evlerin ışıkları
Ama insan bir türlü görmemekte birbirini.

Ne olacak hali insanlığın?
En şatafatlı ışıkları kullanan,
En yüksek binalarda konaklayan
Ama cevherini kaybetmiş insan!
Acı!
Ne büyük acı hem de!
İnsan, cevherini kaybedince yalnızca nefes alıp vermekle meşguldür.
Ölüdür insan.
Cevhersiz.
Mücevhersiz: İnsan.