Ziya oldum karanlığa serpildim.
Suda yandım, suda yandım dirildim.
Çare diye acılara sarıldım,
Anladım bu yolda acı bal imiş.
Ateşin özüne göç eder ruhum,
Dağlar yıkılır da duyulmaz ahım.
Mücellâ sitâre’m, sensin penâhım.
Seven özüm meğer kuru dal imiş.
Mecnun-u şeydayım, sevda kârınım,
Kulunum, kapında hizmetkârınım.
Ey can; ben bir günahkârınım,
Aşkın içre yanmak yaman hâl imiş.
Mesih olur çekilirim göklere,
Kırık kalbi atıp kor ateşlere
Yanar, gerek kalmaz idim zahire;
Bilsem ki aşk bize bir zeval imiş.
Ziya: Aydınlık.
Mücella Sitâre: Parlak yıldız.
Penâh: Sığınak.
Mecnun-u şeyda: Aşktan aklını yitirmiş, divane.
Mesih: Hz. İsa (a.s.)
Zahir: Yardım eden.
Zeval: Suç, kabahat vs.
Kayıt Tarihi : 12.4.2007 14:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Günün şiiri olmayı fazlasıyla hak eden şiirlerden biri.
Anlamca da çok güzel.
Günün şiiri ve şairini kutluyorum.
TÜM YORUMLAR (7)