Mücella - Ölmeseydi Sonumuz Böyle

Mavi,
Maviden bakardı penceresi.
Kapıları açılırdı mavi.
Neymiş efendim,
Ben geçiyormuşum evin önünden.

Bir masa,
İki sandalye,
Bir rakı.
Belki bir akşam güzelleşiriz diye bekliyormuş, oracıkta.

Bak, dedim.
Bana bak Mücella, dedim.
O senin bulaşıklardan eskiyen ellerini öperek;
Yer silmekten bükülen belini sararak ve kırarak sancılarını sanmışlıklarından,
Tüm incilmişliğindeki zamanlarından
İçinde büyüyen maviliğin çiçeklerinde kuşlar büyütmek isterim.

İsterim kırışan tenini bir ova düzlüğüne çıkarmak ;
Ama Mücella dedim.
Dokunma cama yeni sildim,
Çay içelim.