Mücella - Ölmeseydi Sonumuz Böyle 1

-
Gençtim o zamanlar.
Mücella bilmez, sağlam içerdik dostlarla.
Sigaram yoktu, eylemlere giderdik.
Bir simit alır, bölüşürdük altıya.
O zaman bir başkaydı tabi.
Saçının teli düşmüştü masaya Mücella'nın.
Avcumda can tutar gibi tuttum tanesini.
Ellerimde büyüttüm onun saçını.

Yaz kış, dört mevsim buluşurdu parmaklarımız.
Mücella o kadar inceydi,
O kadar naifti ki,
Sırf kokum üstünden bir an dahi olsa eksilmesin diye
Kışın ortasında ince giyer,
Benim paltoyu takardı üstüne.

Şimdi beni soracaksın üşümez misin diye.
Sen olsaydın, üşür müydün böyle yerin yedi katını düpdüz etmiş bir sevdadan ?

Günaydın demezdi sabahları Mücella,
Ben uyandığımda
İşte derdi ; bahar açtı gözlerini, öpeyim mi kirpiklerindeki kuşlardan?

Öyle severdi beni Mücella.
Akşam eve geç geldiğim vakit; karanlık çökecek diye çok korktum, nerede kaldın gün yüzüm? derdi.
O cümleyi duymak için kapıda bekler,
Aklıma geldikçe sıcak gülümserdim.

Ah iki gözüm,
Mücellam.
Seni çok özlüyorum.
Yanağındaki toprak kokusu,
Dökülmeseydi üstüne.
Ben yine öperdim, avuç içlerinden bileklerine.

Ah ölümüm kalımım,
Mücellam.
Ellerinin değdiği yerler ağlıyor,
Ben ağrıyorum.
Bir çizgisiz ses ver nolur,
Sana geliyorum.