Mübeccel Masalı Şiiri - Ali Uzel

Kaç gece ayırdık piraye ölmek için
Ece Ayhandanmı dinlesek,bi çare içim
Galata bayırında çamur bulaşırsa fiyakalı kundurama
Boynumdan yekpare yaş akar boğaza uzanmış ayaklarıma.

Ivan milinskiyemi sesleniyor bu adam?
Saydam yardan dirhem dirhem karışık kafam
Dalgalar vurunca sahilin alçak kayalarına
Kız kulesinin grev çivileri dokunuyor bacaklarıma

Ee ne diyordunuz siz saman kagidindan nasip almamışlar
Şiirin berrak dilinden sıyrılmış insanlar
Balattaki meyhanede aşkı bulmamış
Galata kantosunu hissetmeden yaşamışlar

Özür mü dileyeceksiniz neyzenlerden?
Siz hiç kız kulesini dudaklarından öptünüzmü?
Konstantina'yı gozleri kapalı dinlemeden.
Gözleri boğaza bakar bumu sizin özünüz.

Sen hiç Neyzen Tevfik gibi dusundunmu pirayem?
Namık Kemal kadar sevdinmi vatanını?
Tevfik Fikret gibi hissettinmi kanını?
Sen hic Üsküdara dogru çattınmı kaşlarını?

Sen olasinki bir haktan ayırmış zalimi
Omzundan düşen Istanbul kadar yalın halim
Eger kalırsa mürekkep,yazarım sağ salim
Çay demlerim taksime dogru kalmadı hiç mecalim

Kopar tüm yapraklar,ama vazgeçmez bahar gelmekten
Kara çığdan gelmez zarar insana gülmekten
Nehir akar,balık vazgeçmez yüzmekten
Dimağın daralır ya ölmekten ya dönmekten.

Dalgalar sinirli bu gece Istanbul'a neyleyeyim
Sende yoksun ya ben şimdi bu şehiri nasıl seveyim
Bir adam terketti bu şehiri her semtinden
O gece yıkıldı binalar gökyüzünün tersinden

Yolum ters düştü ,çocukluk hayallerim üzerime
Gökyüzü yıkıldı şehire,mazi ise bilyelerime
Sahilde kalmışım birbaşıma evveliyatım virane
Ben yardım eylesemde Istanbul bakmıyor yüzüme.

Kalkasım var bu şehirden,bedenim yıkık dökük
Müsveddelerim mutlu,tenimde binlerce sökük
Ada'larda hayal kurmadan kalkacagım bu şehirden
Sırtım galataya,yüzüm İstanbul'a dönük

Şairin seslenişi yalnız kalmış insanlara
Daglara, taşlara,denizlere,okyanuslara
Fırtına kopsada yanmaz canı gökyüzünün
Bedenimi gömseler yerin altına,benim yolum yıldızlara.