Mübalağa Şiiri - Hüseyin Dursun 2

Kaderimdeki kederin mirasıdır,
Bakışlarımdaki keskinlik.
Ve tabi vesilesidir,
Birazda sensizlik.

Ben, beni bıraktığınız gibi değilim,
Hele bıraktığınız yerde
Hiç değilim.
Dayanamadım darbelere,
Güç yetiremedim.

Öldüm ve ikinci bir hayatı yaşamaktayım,
Vesselam.
Kahrediyor hiç kimsenin tutmaması,
Tutmayan yanımdan.

Kimine uyku yar olur geceleri,
Bana ise gecenin ta kendisi.
Gitme ey sevgili,
Zulüm hükümlü etmesin
Hasretin parmaklıklarında çürüyen yüreğimi.

Gitme umudum, cananım, hürriyetim.

Sen oldun mu ilhamım
Sonu gelmek bilmez dizelerimin,
Dizleri kan içinde, halen top peşinde koşan
Mahalledeki çocuklar gibiyim.

Yerle bir olmaktan mutluyum
Zaten ne zaman karşımda salınsan
Yere bakıyor gözlerin.
Sanki tüm dinlediğim şarkılar senin sesin.
Sanki parmaklık kirpiklerin, mahpus damı gözlerin.
Hafiften şiire kayıyor dediklerim,
Sen şiirine nazire kabul et
Ancak buna ilham eder yüreğim.

Hadsizliğime ver
Tamamlarmışım gibi düşün seni,
Zaten anca kafiye olur da,
Kapanırım dize sonlarında ayaklarına.

Kalemimin gözyaşları kâğıdımda,
Seni anlatıyor, uzun uzun,
Dize, dize…
Haklısın
Sevdim miydi abartıyorum belki
Ancak ya güzelliğin,
Ömrüme yapılan en büyük mübalağa değil mi?