Kalbimin o densiz çarpıntısına uğrayan güçsüz merhamet seni seslense de sanırım artık bitiyor... Güneşi sevk ederken gözümden sendeleyen aşkımızı da götürsün istedim. Teferruatlar üzerine kurulmuş aşkımızı... Ve son kez anladım ki seni sevmek bana, yüzmeyi bilmeyene deniz, gülmeyi bilmeyene mutluluk ve derdi bilmeyene derman gibi... Anlamsız, çağrısız! Artık baktığın yer kaygım, gözlerin ise umudum değil. Sensizlik bensizlikten üstün değil anlasana! Seni, seni benden ayıran neydi? Ayrılığın yanlış adresi doğrulanmış gözlerinde.
Şimdilik hissiyatlarımızın ayrılığa yaktığı sinyale yoğunlaşırken bir kelime arıyorum, tüm suçu onun üzerine yükleyeceğim bir kelime. Ve bu bazen sen oluyor, bazen sen hariç her şey, bazen de “Sen Sen! ” diye çıldıran ben... Çareyi çaresiz sende arayan ben... İzahı yok ayrılığın kastettiği şeylerin. Takip edebildiğin sadece zaman, nasıl geçtiğini bilmeksizin, gördüğün yalnızca hayal, gözlerini kırpmaksızın ve kavrayabildiğin yalnız sorular, cevabını alamamaksızın. Ve artık seni ayrılığa emanet ediyorum. İşte şimdi göğe doğru bakışımın sertliğine müteakiben zavallı bir ses...
NEDEN..?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta