Muaşeret Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Geçiyor geçmekte olan,
Beynim
Muaşeret içinde.
Baharlıklarımız üstümüzde,
Çiçekli gülümseyişler
Asılı kaldı takvim yapraklarında.
İnsan kalabalığıyım bildiğin,
Kapalı çarşı,
Yan taraf pazar.
Sen bir tezgahta,
Ben bir tezgahta,
Alamıyoruz karşılığını sattıklarımızın,
Ne sen, ne ben,
Gülüyoruz birbirimize.
Bu tezgah bildiklerimizden değil,
Sevgi satıyoruz.
Alanlar karşılığını ödemiyor çoğu zaman,
Biz sattıklarımızdan kar gütmüyoruz.
Ama yine de canı istiyor insanın,
Hani bir karşılık olsa.
Belki soğuk üşütmez,
Sıcak yakmazdı.
Yorulmazdım böyle bir akşam üstü,
İslanmazdım hiçbir yağmurla,
Lila renkli bulutlar kaçışmazdı içime,
Serzenişleri bitmiyor gönül kutumun.
Sattığım sevgilerimin karşılığında
Alamadım bir nazar,
Bir gönül yapıcı söz.
Sevgi tek kelime, iki hece,
Bu kadar kolay değil mi oysa?
Karşı durma,
Muaşeret var,
Bey/nim bahar giyindirdi üstüme,
Çiçek olmuşum,
Cümbüş olmuşum.
Sen de sev,
Sev gitsin.
Ver bir karşılık,
Ses gelsin,
Renk gelsin.
Karşılıksızlığın ızdırabında boğma bizi,
Sevgisiz
Gibi
Gerçekten.

Mine Yılmaz Sevinç
02.Ocak.2023
23:27