Muammalar Yumağı Şiiri - Cafer Tayyar Özkan

Sana içimden geçenleri yazmak istedim,
Kalemim ağladı! , “yazamam duygulandım! ” dedi.
Dedim, “bari mürekkebini ver! ”
“Göz yaşlarım sana yeter, dilersen yazma” dedi.

Kimsenin aklına bile getirmediği,
Ruhlarının bile sezemediği,
Yıllarımı hep hazana döndüren,
İçimde kocaman yaralar açan,
Yüzüm gülerken içimi ağlatan,
Muammalar yumağı,

Bir kulun dahi duymadığı, dertlerim vardı,
Tertemiz aldığım nefesler bile beni boğardı,
Gönül penceremden, özlediğim güneşini alır oldum,
Eğer beni bir bilinmezle sarmalayan zincirlerimi kırıp,
Yüreğimde yeşertip büyüttüğüm çiçeklerimi bırakıp,
Çok uzaklara gitmiyorsam...
Bil ki seni çok sevdiğimden,
Sonsuz duygularına kulak verdiğimdendir.

Çözüm buzlu kadehlerde değil,
Ya da başın dumanlı olmasında da değil;
Ah bir tanem! gittiğim yolun sonunu görebilsem...
Geleceğin bana neler vereceğini bir bilebilsem,
İşte o zaman dilimdekini, elim yazmakta direnmeyecek,
Yüreğimdekileri yıllarca, sabırla yazan kalemim...

21 Eylül 2002 Kırıkkale.