Muamma Şiiri - Selva Durmazemir

İmtihan sarnıcında hayat bir muamma
Hamdım piştim demek ne kadar da zor
Sığınılacak tek mecra Yüce Mevla
Terbiyeye dalan bir ruh hali derinlerde var
Haddini bilmenin yumağında
Rabbinin rahmet kucağında
Havf reca arası mekık dokuyuşlar
Büyük bir teslimiyetle şefkat tokmağına vuruşlar..
Hayat kimi zaman uzlet
Kimi zaman hikmet
Kimi zaman da büyük bir ücret..
Yol uzun bir o kadar da kısa
Dökülürken eteklerinden ömür sermayen
Tutamazken her bir değerli taşı
Arkasına bakmadan koşup giden dakikalar
Yorgunluğa inat hırsla kaçmalar..
Sobelemeye çalıştığın her an
Mahsun mahsun bakar yüzüne
Gidiyorum demeyi yok saymazken zaman
Koşturmak tıkanmak bi an
Acılara kilitlenmek kimi zaman
Yolculuğun tadını tadamamak
Yılmak belki de o an
Adı hayat..
Adı var mutlak..
Dokunuşların nemli
Adımların sessiz
Yol bu aynı zamanda
Yürüyüşün vakur
Dikilirsin karşısına o anda
Burdayım ben demenin sonsuzluğunda
Ölmek yok bu mecrada
Uzanırken ruh sonsuzluğa
Herşeye rağmen şükür tadinda hamdın otağında
Bitirmek gerek vazifeyi bir asker edasında
Terhisini almak gerek iman çatısı altında
Herşey kırıksa da harapsa da farketmez..
Varılması muhakkak olan bir menzil var sonuçta..
Zor da olsa yaman da olsa
Rabbim sonunu hayra çıkara..