Muâllâ Şiiri - Yakup Surul

Kaç kez yazıp buruştuğum kağıtsın Muâllâ
Günaha sokuyorsun beni orman bırakmadım doğada
Hatırlasana ne de güzel demlenirdik Kadıköy Boğada
Çokça giderdik adalara, alışamadım vedalara be Muâllâ
Sen yoksun ben yoksul ne yapacağız şimdi bu koca deryada
Kendimi kaptırmışım feryâda, gitmek istedim bu dünyadan
Yapamadım Muâllâ olmadı, içime taştın dolmadın
Bak aklıma geldi ne de güzel yapardın sarma dolmayı
O ellerin çok marifetli beni bile sarıp attın. Ben içimi boşalttım tütün koydum başkaları sarıp içiyor beni.
Herkesi zehirliyorum içten içe.
Başkalarını da bağımlı yapıyorum sana
bir tek ben yanmayayım diye.
Beni başkası yaktı sen söndürme Muâllâ

Sevmediklerimi yazdırıyorsun bana Muâllâ
İlk defa kafiyesiz anlatacağım seni, kinayesiz değil
Penceremin camından yağmur tanesi gibi süzülüyorsun
Ben yaklaştıkça nefesim seni boğuyor saydamlaşıyorsun
Çay koydum Muâllâ hele gel demlenelim
Sıcaklığı vursun yüzümüze gözlerimiz kısılsın inceden
Öyle nefretle bakma ben sana şehvetli dahi bakamazken
Özlüyorum be Muâllâ oysa yaşanmışlar yalanmış
Gerçeklerine soyun ne varsa çıkar üzerinden
Ne istedin düzenimden..

İçimi döktüğüm sayfalar küstü bana
Torbada nevaleler bak yine hastayım Üsküdara
Kız kulesine karşı az mı demlendik be mualla
Gidişinde bile sual var ne ara doydun bana
Bazenlerimiz bitmezdi mesela, mırıldanırdık içten içe
Hayal kurardık ya hani ben evden işe, hayat kapalı gişe be mualla
Giremezdik içeri o kundaktan, öpmedim ya seni dudaktan
Soruyorum varlığın hangi durakta.
Geçmişin izleri o kadar derin ki yüzme bilmiyorsun dedin bana.
Oysa beni sen boğdun be mualla.
Gidişini ister istemez alkolle yoğurdum. Tabiri caizse dokuz doğurdun mualla.
Ulan mualla sende mi onlardasın. Aramaktayım yine sonlarda sır.