Muaf Şiiri - Muhammed Leyla

Ölmek şart artık
Bir gece ansızın hem de
Masallar kadar esprili bir ölüm
Belki de yalanlar kadar gerçek.

Buğulu kalbime çizilen ölüm resmi
Çünkü şuan aynalar kesif
Belki güzelliğin bile çirkinliğim kadar basittir
Beni sarıp sarmalayan varoş bir çaresizlik.

Ben sığdıramıyorken duygularımı kelimelere
Ruhum bedenime nasıl sığdı hayret etmeli,
Beş kuruşluk bu dünyanın, üç kuruşluk insanıyım
O yüzden bir an önce kendime bile veda etmeli.

Alnımda ecel terleri, durak noktamın durdurak bilmeyen bu kasveti
içimdeki, yani, öylesine anlamsız.
Gözlerinin ışıltısı dahi bu karanlığı aydınlatmaya yetmiyorsa
O zaman defol git, çünkü sen de faydasızsın.

Ben de duygularımı sigara gibi yakıp içime çektim,
Sen nasılsın peki? Ben afiyetteyim,
Ya da dur, gerçi bu afiyet değil,
Boş çırpınışlarımla kendimi avutma şeklim.

Öylesine delirmişim ki, gözyaşlarım bana komik gelmeye başlamış,
On yedi yaşındayım daha, ve saçlarım dökülüyor,
İçimin sancısı boğaz ağrımla yarışıyor,
Ben de bir şiir yazıyorum hiçbir şeye ithafen.

Düşündüm intihar etmeyi, sonra dedim ki dur be oğlum,
Daha çok ağlayacaksın, nereye gidiyorsun.
Gözlerim buğulu duran, hissiyatım felçli,
Beni ruhumdan koparan kimsesiz bu zaaf.

Şeytanım vicdanıma karşı günahlarımı müdafaa ederken
Ben bu zehirli bataklığa karışıyorum,
Ve annem incindi benden daha fazla,
Sen de defol git şimdi, beni benimle bırak.

Rutubetliyse duvarlar, üşüyorsa ruhum
Ben mutluyken bile pervasızca ağlıyorsam
Bu ruhum ölüyordur, şeytan bana gülüyordur.
Bu günahkar benliğim sevaplardan muaf.