Gökkuşağının renkleriyle halelenen çocukluk günlerindeki gibi heyecanlarıyla kışkırtan basit bir hayata biraz tutunabilsek ne olur sanki? Kırmızı ekoseli, sıcak battaniyelerin altına gizlenip dudaklarımıza bulaşan portakallı çikolatayı kemirirken şımarık bir zil sesiyle sevinsek. Postacı soğuktan kızarmış elleriyle kocaman bir zarf uzatsa. İçinden tanıdık, sürprizi olmayan ama duyguları canlı tutan neşeli hikâye dergilerinden biri çıksa. Benimki Boz’unkiler gibi mavi kapaklı olsun mümkünse. Sayfaları işaret parmağımı yalayarak çevirmeye çalışırken tükürükle yapışan sayfalarda durup azıcık soluklanayım. Kulağına papatya takıp zıplayan kız çocukları gibi biraz da şımarayım.
Sonra durup pencereden sızan sarhoş kış güneşiyle duvardaki gölge oyunlarını seyredeyim bir süre. Hikâyeme döndüğümde hatırlayabildiklerimden ‘kusursuz’ bir resim yapayım. O resimde komik karakterler iyi huylu hayaletler gibi gerçekliğin dağılan parçaları üstünde uçuşsun. Okuduklarımdan hayal gücünün sınırsızlığına müsaade etmeyen keskin ifadeler kalsın hafızamda. Kahramanlarımın abartılı tavırlarını kıkırdayarak izlerken hayattaki en hakiki sevincin fütursuz bir çocuk kahkahası olduğunu hatırlayayım birden. Karın boşluğumda kuş kanatları hışırdasın.
Biz büyürken ne oldu?
Sadeliğiyle göz kamaştıran öyle bir dergiyi karıştırırken ‘‘Neden, ne zaman, nasıl” gibi cevabı her daim biraz muğlâk kalmaya mahkûm kılçıklı sorulara takılmadan sadece olup biteni anlamaya çalışmanın huzuruna sığınanları anlamak isterdim. Önyargılardan, pişmanlıklardan, yalanlardan, kibirden uzak düşsel bir âlemde, başı sonu belli olmayan yolculuklara çıkıp kendimden uzaklaşabilmeyi de... Hâlbuki bu satırları yazarken bir sonraki fasikülde neler olacağını bekleyen sabırsız bir çocuğun neler hissettiğini hatırlamakta bile epey zorlanıyorum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta