Mozaik Tarlası Şiiri - Mehmet Şeyhanlı

Suskun bir sokakta ağlıyor kaldırım taşları
Yorgun bir yürekte solmuş zehrini akıtmış yarasına
İçimde deli bir umut, korku ve sevgi başoyuncu
Sinir boşluğu bir yanda düşersin
Dilersin kaderden yar beni yak beni diye

Suskunluk bir nefes almak gibi
Sonra da kapatmak sonsuza gözleri
Kalbin ölüme açan çiçekleri, inliyor sürekli
Bu hayatın mozaik tarlası
Korkuların sevinçlere,yanlışların doğrulara katıldığı

Susuz bir yağmur yağıyor ellerimden
Soğuk bir ateş yakıyor umutlarımı birer birer
Sahte bir yemin duyuluyor öteden
Ilık bir sessizlik çöküyor hüznüme
Durmak sadece yasaklıyor düşüncelerimi

Kirli bir yalan gibi doğmamış sensizliğim
Etrafı zararlı bir delik kaplaması
Sadece yanan değil yakılanda sönüyor
Sahte gülüşlerin rüzgârıyla
Tek bir umut o da ya yanmazsan diye