Mozaik Şiiri - Arif Sönmez

Güneşli bir kış günü parkta dolaşırken gördüğünüz dalları çıplak bir ağacın yapraksız yalnızlığı insana hiç hüzün ama aynı zamanda da bir doğa keyfi verir mi? İnanın bana bir taraftan hüzün, bir taraftan da keyif veriyor. Yaprakları varken cıvıl cıvıl haliyle de, kışın çıplak ve yalnızken de! Doğa her zaman, her haliyle de insana keyif ve hüzün veriyor.

Yolculuk yaparken pencereden dışarı baktığımda dağlar da bana büyük keyif verir. Çoğumuz belki kanıksamıştır ama o görkemli, muhteşem, vakur, sırdaş dağların sessiz ve asil yalnızlığı; yamaçlarındaki ve güneşe arkasını dönen kısımlarındaki gölge ile birlikte zirvesine ve suratına düşen civelek, şımarık güneş ışınlarının aykırılığı; erimiş karların yarattığı kellik ile beraber kucaklaşan bembeyaz pamuksu kar tarlası; bir tarafta dağların üzerinde gururla yeralan orman ve bitki örtüsü, içiçe veya başka tarafında ise ormana nazire yaparcasına duran muhteşem güzellikteki görkemli kayalar; sanki dillenirler de bize yüzyıllarca başlarından geçen hikayelerini anlatırlar. Tamamen zıt şeylermiş gibi görünseler de, bir o kadar güzel, sıcak bir aile uyumu var sanki! Uyum içinde bir senfoni gibi rahatlar, dünyayla ilişkim kesilir, içime ferahlık doğar ve keyif alırım. Özellikle bu zıtlıkların uyumlu birlikteliğinden!

Bilmem hiç beton bloklar arasında boğulduğumuz şehir yaşamında, küçük kaldırım taşlarının yarım santimlik aralığından ben özgürüm, herşeye rağmen yok edemezsiniz diye adeta isyan ederek fışkıran çimler size mutluluk verdi mi? İster tanrının, ister doğanın gücü deyin ne önemi var? Bu bir gerçektir. İçimize hüzünlü ve buruk bir mutluluk çöker değil mi? Bana sadece mutluluk değil inanın güven ve umut bile vermiştir? Hangi konuda güven ve umut mu? Sizin hayal gücünüze bırakıyorum.