Mozaik Şiiri - Burak Yılmaz 2

Yan yanayken, mozaikleşiyor her şey,
Yok olana dek.
Gün ışımaz, kalem yazmaz, gemiler kalkmaz limandan.
Kuş uçmaz benden, kervan geçmez...
Bir kelebek kozasından sıyrılıyor,
Kanatları pembemsi, keskin.
Defterime konuyor ardından ömürlük uçuşunun,
Veriyor son nefesini;
10:18 trenine yetişir gibi yürüyüşün,
Çiçek açar gibi gülüşünle sen var oluyor,
Sen, tek ve hür.
Ve sen, var ediyor beni hiç olmadığım kadar.
Ete kemiğe büründürüyor, kulağıma eğilip sessizce fısıldıyor ;
"Onadı yüksek şura, yalnızlığı.
Bize yalnızlığı, biz bize yalnızlığı..."