Motto Şiiri - Önder Karaçay

İhanet gözlerden sızar kalbimize,
Dudakların kıyısında hafif tebessümle
Kendini vurur yüze

Hatırlamak için ne çok birikimimiz var,
Oysa unutmak için
Kendimizle baş başa kalırız yar

Doğanın kanunudur;
Bir ağaçta çok yaprak az meyve olur.
Az olan değerlidir kuralı
Doğada hiç değişmez.

Yapraklarda düşer, meyvelerde,
Yerden kalkan veya kaldırılan hep meyve olur.

Fırsatların sayısı
Fırsatları görebilenlerin sayısından fazladır.

Bir insanın içinde huzur yoksa,
Dışarıda arasa bile
Mutluluğu kendine getiremez.

Parçaladım kendimi,
Eksik parçalarımı tamamlamak için…

Kışın ne suçu var
Yalnızlık soğuk

Elinde ne varsa hayata dair,
Hepsi misafir.

Geleceği zaman yutuyordu,
Bize hayatı yaşamak için
Bir dakika bile zaman kalmıyordu,
Zamana biz zaman veriyorduk,
O da alıyordu.

Ölüm günümüz insanına
Huzurdan önce geliyordu.

Kalemimin kurşunu tükendi,
Öldüremedim şiirlerimde kendimi,
Öldüğümü yazdığımda da kimse ilgilenmedi

Yalnızlığı yanlız diye yanlış yazdım

Kayıpları değil,
Yanımda yerini kaybetmeyenleri aradım.

Camdan yürektik biz,
Candan anlayan, kırmayan/kırılmayan

Fondöten sürdük acılarımıza
Yine de kapanmadı…

Gittiğimi söyleyemedim sana,
Arkama dönüp bakıyor muyum merakıyla,
Bekleyip yorulma

Gözümüzden kaçana utanacağımıza,
Gözümüzden akandan utanıp saklandık.

Zengin misin diye soranlara,
Kokunu bile nefes alamayacak kadar
Fakirim demek zorunda kaldık

Bakışlarımı adamına göre değiştiriyor,
Bir tek rengimi sert bir şekilde sabitliyorum.

Önder Karaçay