Mora En Çok Turuncu Yakışır

Son yaprağa bırakma şansı
Göğün en parlağı sensin
Özlemesin seni hiç
Koparılan onca yaprak
Mora en çok turuncu yakışır
Ütopik dünyamın kırıntılarında
-ve ben tekrar, tekrar-
Aynamdaki sureti tanıyamıyorum
Hiç bir şeyle; çok şey anlatma san'atı
Hiç olan ben miyim,
Yoksa evrendeki konumum mu?
Ritme uyalım yeter
Uymasak da, uyduruluruz nasılsa(!)
Kalemler aşkla yazar
Ruhun, üzerinden çıkıp
Bir kenara atılmamışsa.
Sözde o da özgür
Ama giymişiz üstümüze;
Şahsına sormadan
Bir gün dertleşiriz belki
Ruhumla baş başa, birkaç kadeh
Şiirden başka içki yok
Şairden başka yoldaş da
Dört köşem hep duvar
Sahi, kim ördü bunları?
Yankılanan kafa sesim
Ritmi tutan ayaklarım
Bir sesle odayı nallandıran at
-yani ben-
Duvarlar yerle yeksan
Göğün penceresi açılmış
Kuzeyden gelme ışıklar
Rengin hiç önemi yok
Solmuş ve soldurulmuş ruhlarla düşegelen;
Sonbaharın ilk yaprakları
Kimisi kahvemsi kimisi soluk
Mora en çok turuncu yakışır
Rüzgar da yağmuru getirmiş
Usul usul konarken surete
Ve sen yağmura aldanma hiç
Kafanı çevir, buluta bak!
Bulut; en parlak yıldızı korur
Hayallerin izinde, sanrıların içinde.
Şiir yazmakla tükenmez
Mevsimler hep aynı
"Ruhumu sen özgür bıraktın"
Ve ruha da en çok turuncu yakışır...