Mor Yelken Şiiri - Sema Güneş

Mor Yelken

Sen deniz feneriydin ışığı anlatan
Ben mavi bir renktim gölgende uyuyan,
bıraktın hüznü avuçlarıma
Yansıyan umuda doğru
savrulan mor yelken oldu anılarım

Hep sonradan vurur ince ince
Rüzgârın ılık nefesi yüzüme
Soluk alıp verirken çocuklar gibi
Karanlık sararken dört bir yanımı
gölgelere dizilir gözyaşlarım

Puslu bir ay ışığı aldım yelkenin kanatlarına
yokluğuna yaktığım günler
kurumaya başladı son demde
Sen böyle değildin yüreğim
Savaşmak kazanmaktan öte ise
kaçmak kaybetmektir

Ardına kalır ellerinde uyanan gerçekler
Yol alırken efkara dur yaradan aşkına
Gönlüm sevdasına hasret
Şimdi su veren bulutlardan bir ah seç
yansıyan umudum benide gözlerine hapset