Mor Şemsiye Şiiri - Özge Özgen

Kaç mektup yazdım sana hatırlamıyorum bile..
Bütün ağlamalarım ve bütün bu yağmurlar
Mor şemsiyeler altında uçuşan asık suratlı Kasımı anımsatıyor bana..
O an sana sarmaşık bir gül gibi bakıyordum.
Öylece orda durdu hayat !
Biliyorsun ki,
Öyle alışıla gelmiş aşklardan değildim.
Bir duvar yalnızlığından gelip boynuna atıldığımda.
On altı yaşındaydım ben..

Otuzunda bir kadındım
Ve sütten kesilmiş.

Dün gibi,
Daha dün gibi hatırlıyorum işte!
Sevişmelerimizden arta kalan zamalarda
ellerini tuttuğumu.
Geriye giden ayaklarımdan ,
Sana doğru uçuşan parmaklarımın altında,
Ömrüm bir kış gününde beyaz bir kardelen gibi açacaktı...
Gittim..
Çünkü sevmek bazen vaz geçmektir sevgilim..
Orda tam orta yerinde hayatın
Öylece kalıp, kendi yalnızlığını izlemek bile ,
Unutmak değildir..
Çaresizliktir bazen de aşk..

Daha dün gibi hatırlıyorum.
İçeride kırık bir vozo,
Dışarıda kaktüs çiçekleri.
Sırtına doğru gevşeyen bir kardelen gördüm dışarda o an
Yağmur yağarken,
Boynu bükülmüş kadınlar ölüyordu orda ...

Müjgan'ın, bir kenti doğuran rahminden,
kanat çırpıp uçuyordu çocuklar..

Hayat ;kelebek gibiydi
Ben onun diğer yarısı ...