Mor renkli yalnızlıklar aradım kendime

odamın camına gözlerimi dayayıp
sokak lambasındaki ışığa teslim olan kelebekleri izledim bugün
yine sensizim galiba
sessiz bir gülüşün arkasına sığınıp
tırnakları ojeli
mor renkli yalnızlıklar aradım kendime
uykum gelmesin diye radyoyu açtım
yere düşmemek için kendimi tavana astım
sallanıp duruyor bacaklarım
seni bekliyorum
belki gelip boynuma sarılırsın diye
sonsuz bir uykuya dalmadan önce ışıkları açık bıraktım
sana son bir kez daha aşık olabilmek için yaptım bütün bu çılgınlıkları
seni bir daha ne zaman göreceğimi bilmeden
gidiyorum uzaklara
hem de cebimde adresim olmadan gidiyorum
bundan sonra hep susacağım
susuyorum
sustum
ölüm gibi bir yorgunluğun ağırlığı çökecek üzerime
üzerime diktiğin çiçeklerin kökleri karnımı deşecek
bundan sonraki hayatımda hep çürüyeceğim