Mor Paltolu, Mavi Gözlü Kadın

Adam inancını yitirdiği anda sevdi
Mor paltolu, mavi gözlü kadını.
Hayaller kurdu,
Olur ya belki o da severdi adamı.

İlk kez hayal kurmuyordu aslında adam
Ama o güne dek hiç kurmamıştı:
Bahçesinde kasımpatı olan
Çocuk sesli bir hayal.

Peki, ne yapmalıydı şimdi?
Uzandı koltuğa önce
Ellerini başının altına aldı,
Tavanı seyre daldı.
Kapadı bir kaç saniye için gözlerini
Ne ara aklına gelse içi titrer,
Eritirdi onu mor paltolu kadının mavi gözleri.

Bir korku sindi içine
Bilinmez niye?
Ya bu sefer de yalnızlıksa sonu
Ve bu film de bitmek üzereyse?

Bu sefer olmaz! dedi adam.
Yalnızlığı geldikçe aklına
Daha da büyük açtı gözlerini,
Titretmesin diye
Mor paltolu kadının mavi gözleri, gözlerini.

Tamam! demişti adam,
Tamam, kararlıyım karşısına çıkmaya.
Bir mektup yazdı önce kadına,
Bir iki damla gözyaşı kondu o an
Sevgi sözcüklerinin yanına.

Evet, kararlıydı adam;
Sabah erkenden görmek istediğinin
Uyanan güneş değil
Uyuyan mor paltolu, mavi gözlü kadın olduğuna.

Direkt karşısına çıkıp vermek istedi önce mektubu
Ama sonra:
Yapamam! dedi.
O mavi gözlere bakıp
Seni seviyorum diyemem.

Zaman zaman takip ediyordu
Mor paltolu, mavi gözlü kadını;
Evini de öğrenmişti sonraları:
Belki bir gün bu evde ben de
Neyse...

Sıyrıldı o an yine bu düşüncelerden:
Evet, dedi, evine göndermeliyim mektubu.
Hem mektubu alınca
Cevap atmak için adresimi de almış olur.

Biraz gözyaşı biraz tereddüt,
Bitirmişti mektubu sonunda;
Önündeydi işte hayallerini gerçek yapacak mektup.

Eski sararmış zarflardan buldu evinde,
Ona koydu mektubunu.
Ama pul yoktu evde,
Aslında eskiden de çok mektup yazardı ama
İntihar mektuplarına pul yapıştırılmıyordu işte.

Paltosuna uzandı,
Hava yine kapalıydı.
Postaneye doğru yürüyordu pul almak için.
Ve heyecanlıydı şimdiden,
Gelecek cevap için.

Aldı pulu yapıştırdı zarfa
İçinde heyecanlar baş gösterdi,
Bir an başı döner gibi oldu
Sonra vezneye yöneldi.

Aceleciydi,
O nedenle:
Acele posta! dedi.
Adresin iki sokak aşağısı olduğunu gören veznedarsa
Bu aceleye bir anlam veremedi.

Çıktı postaneden sonra,
Tek isteğiydi o an:
Deniz kıyısına gitmek, biraz hava almak
Ve martılara simit atmak.

Önce bir simit aldı,
Banka oturmadan önce
Baktı uzun uzun dalgalara.

Acaba bu martılar hep mi böyle güzel öterdi?
Ya bu dalgalar,
Onlar da hep böyle huzurla mı vururdu kıyılara?
Mor paltolu, mavi gözlü kadından önce
Ne deniz böyle güzel yosun kokardı
Ne de martılar bir başka uçardı.

Evine gitti,
İki güne kadar cevap gelecek diye
Hayaller kurarak
Işığı söndürdü yatağına girdi.

Rüyasında gördü yine
Mor paltolu, mavi gözlü kadını;
Ona doğruydu mavi gözlerin bakışı,
Ona doğru yürüyordu mor paltosu.

Ertesi sabah kapı çaldı erkenden
Fırlayarak gitti kapıyı açmaya
Cevap geldi işte! diyordu zaferle,
Mor paltolu, mavi gözlü kadından.

Evet, haklıydı postacıydı kapıdaki
İki mektup uzattı ona
Bakışları suskundu.
Önce anlam veremedi elindekilere
Postacı bir şey demeden gitti
O da girdi içeriye.

İki mektup vardı elinde
Biri tanımadığı bir isimdendi
Diğeri "İâde.”

Ağladı önce iâde olan mektubuna,
Neden sonra açtı diğer mektubu
Başladı okumaya?

Tanımadığı bir isimdendi mektup;
Sayın "....." diye başlamıştı mektuba,
Lütfen artık bizi dinleyin
Ve tedaviyi kabul edin!

Hayır! diye bağırıyordu adam,
Hayır işte! Ölmemişti o!
Yaşıyordu mor paltolu, mavi gözlü kadın.

Mektubun devamını okudukça
Evde tozlanmış o çerçevelere gidiyordu bakışları,
Yıllar öncesinden kalma
Mutluluk fotoğrafları...

İki yüz vardı fotoğraflarda
Biri kendisiydi.
Sâhi gamzelerini gülerken görmeyeli
Kaç yıl geçmişti?

Peki ya yanındaki?
O kimdi?
Yaklaştı fotoğrafa.
Fakat gözündeki yaşlara
Ve boğazına kilitlenmiş hıçkırıklara hâkim olamıyordu o anda.

Yaklaştı iyice,
Eline aldı fotoğrafı.
O'na takılı kaldı parmakları.

Oradaydı işte!
Oradaydı mor paltolu, mavi gözlü kadın.
Adam hatırladı ki çok sonra,
Aslında gelecekte değil
Geçmişteydi mor paltolu, mavi gözlü kadın...

Ama:
Hayır! dedi yine, hayır!
Aldı eline yeni bir sayfa daha,
Başladı tekrar tekrar mor paltolu, mavi gözlü kadına yazmaya.