Mor Menekşem Şiiri - Necip Zeybek

Ey sen,
İlk aşkım,
Tatlı telaşım,
Endişem, neşem,
Mor menekşem.
Adım adım izledim de seni,
Ne an serpilip tomurcuklandın,
Ne zaman erdin en güzel çağına,
Varamadım hiç farkına!

Ne bilsin,
Ekip dikmeyen,
Dibine su dökmeyen,
Torağını eşmeyen,
Nereden bilsin değerini bir nadide çiçeğin?

Bilirdim sevmeyi,
Dağı, kuşu, denizi ve kadını.
Eğitip büyütsün diye,
Etmeseydi Rabbim seni bana hediye,
Bir menekşenin,
Bu denli güzel olduğunun varmazdım ayrımına,
Değişirdim sevgisini bir köpeğe, bir kediye...

Biri kıracak menekşemin dalını, filizini,
Kaybedecek yolunu, izini diye,
Kaçar oldu geceleri uykularım.
Anlamadım,
Ne değişti birden,
Görünür oldun gözüme son günlerde,
Bu kadar güzel neden?
Ve neden kıskanır oldum ben,
Bu denli mor menekşemi herkesten?

Naiftir menekşe,
Narin ve masum…
Yaşayamaz ilgisiz ve sevgisiz.
Sıcak vurur, kurutur;
Soğuk çarpar çürütür...
İçimdeki sevinç gibi yaşatmak istedim,
Kâh gölge oldum üstüne.
Kâh titredim kışta kıyamette tir tir…
Biri çalıp gidecek diye
Gözüm pencerede bekledim akşama dek!
+++
Menekşem,rengin asaletin rengi,
Manasız, utanıp kızarman.
Yanlışın olmadı hiç olmazda senin,
Geldi ki zamanı tomurcuklandın.
Sen de artık çoğalıp artmak istersin,
Pembe hayaller,
Gümüş taç,
Senin de hakkın.
Çiçeklenmek istiyorsan eğer,
Ne pembe,ne mor,
Durma bembeyaz aç bu sefer.

Ey menekşem,
Nerede güneşin,
Neresi kök salacağın toprak,
Gelip istesin, seni ona vereyim;
Sen erdemlisin,
Şerefinle şanınla seni nişanlayıp evereyim.