Mor Menekşeler Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Matem bulutların çökerken,sessizliğin üstüne.
Mor menekşenin hayaliyle,dağlarda gezersin.
Ömrünü gömdüğün sürece,acılarının ülkesine.
Gölgelerin üstünden esen,rüzgarlarını özlersin.

Can bahçesinde her an,mor menekşeler ağlar.
Issız siperlerinin yalnızlığında,günlerce açarken.
Sürmeli gözlerin kaşlarıdır,görünen sıra dağlar.
Bulutlarında hep yürür,rüzgarlarından kaçarken.

Vahşi fırtınalarla yaşarken solar,akşamın sefası.
Sığındığı ıslak gölgelerin, yoktur artık hiç vefası.
Gönül dünyasında yolduğum,her gecenin rüyası.
İnlerken yürek közlerinde,üflenir hep yarin cefası.

Hayallerimin kızıl topraklarına,çizdiğim resimleri.
Göz yaşlarıyla boyadım,özledikçe ıslak gölgeleri.
Yanlızlığına gömdüm,vefasızlığında solan yüzleri.
Hasretleri kopardım dallarda,açarken güz gülleri.