Mor Menekşe Şiiri - Meziyet Ak

Menekşeler boyun bükmüş,haşin rüzgar estiğinde,
Gökyüzüne kara çarşaf,bulutlar serpildiğinde.
Bükme boynun mor menekşe,bir gün sende güleceksin,
Seni hiçe sayanlara,sende galip geleceksin.

Çiçeklerin özü sensin,gün gelecek,seveceksin,
Tüm çiçekler güzel ama,sen hepsini geçeceksin.
Sürme çekmiş gözlerine,süzüldükçe süzülürsün,
Çiçeklerin en narini,gönülleri güldürürsün.

Kucak açmış doğa sana,ömrün kısa olsa bile,
Varlığınla şenlendiren,o renlerin hiç solmasa,
Çok sulanmak istemezsin,güneş değil,ışık ister,
O saf mahsun yüreğine,hizmet değil,ilgi yeter.

Evlerdeki baş köşeye,alıp seni otururlar,
İlgisizlik yakar seni, bilmeyenler soldururlar,
Dostluklara açık kalbin,mutlulukla şenlendirir,
Çağladıkça çağlarsın sen,o mor renkler neşelenir.

Sizler gibi olabilmek,umutla güldürebilmek,
İsterler bütün çiçekler,gönüllere girebilmek,
Yüreklerde yer aldınız,çiçekler hep özendiler,
Menekşeler her gönülde,sevgilerle yerleştiler.