Mor Menekşe Şiiri - Emine Yavuz 2

İlkbaharın gelişiyle,
Keyifle uzanmışım
Yemyeşil çimenlere.
Bir inilti sesiyle geldim kendime.
Şöyle bir bakındım çevreme.
Yeşilliklerin içinde,
Boynu bükük mor bir menekşe
Sırtını dönmüş güneşe.
Dalıp gitmiş gözleri
Kendi gölgesine.
Eğilip sual eyledim kendine:
‘ ‘ Neden boynun bükük?
Söyle bana Mor Menekşe.’’
Dermansız dert yoktur derler,
Belki derman olurum derdine.
Boynu bükük mor menekşe
Buğulu gözleri ile,
Şöyle bir baktı yüzüme.
‘ ‘ Derman yoktur’’ dedi benim derdime.
Merhaba demek için güneşe,
Tek tek kazdım toprağı günlerce.
Umutlarım büyüdü çığ misali
Yüreğimin derinliklerinde.
Bir sabah uyanınca,
Gülümserken buldum güneşi
Başımın tam üzerinde.
Açıverdim yapraklarımı
Büyük bir sevinç ile.
Güzelliğim dillere destan.
Benim adım Mor Menekşe.
Acımadan bastılar
Kökümdeki toprağa.
Fark etmediler güzelliğimi,
Fark etmediler bir kez bile.
Bütün çabalarım boşunaymış.
Birden buldum kendimi
Özü başka, sözü başka bir alemde.
Uyuyup kalsaydım keşke
Toprağımın derinliklerinde.
Üzülme sen Mor Menekşe;
Yakışmamış hüzün o güzel yüzüne.
Umudunu yitirme…
Daha ne günler göreceğiz
Var olduğumuz sürede.
Yine bahar gelince,
Selam verdiğinde güneşe,
Bulacaksın kendini
Bambaşka bir alemde.
Dünyanın döngüsü böyle,
Harmanlanır her şey
Bir birinin içinde.
Sonra sunulur evrene.
Kimler gelir; kimler geçer,
Devran döner hep böyle.
Yürekten gülümse hayata,
Dimdik dur toprağın üzerinde.
Unutma sen Mor Menekşe:
Güzelliği görmeyen gönüller
Zamanla yok olur kendi içinde.
Şimdilik bana müsaade.
Gelecek bahar yeni umutlar ile
Buluşmak üzere.
Hoşça kal Mor Menekşe!