Mor Değişiyor Sen Aynısın

Denizin gelgitleri arasında nefes alırken değişken ruhum,
Mavinin boğucu renginde yitip gidiyor bir anda.
Takılıp kalıyorum,
Karşı evin üzerini örten mor salkımlara...
Keskin kokusu bakışlarınla eşdeğer acı bırakıyor ruhumda.
Kurtulamıyorum her lahza peşimde olan hayalinin illetinden.
Sıkışıp kalıyorum bulutlarla yerkabuğu arasında.

Ayrılma vakti geliyor benliğimi parçalayan,
İçimi liğme liğme eden bu yerden...
Durakta kalmakla otobüse binmek arasında,
Çırpınıp kalıyordu aklım...
Biliyordum doyumsuz bir yolculuk olacaktı.
Her iki adımda bir ayrı bir kavşak seriliyor önüme..
Geçtiğim her yol birbirine düğümleniyor...
Boğazımdaki düğümün sebebi bundan mıydı acaba?
Çok çalıştım gitmeye de kalmaya da.
İkisi de aynı derecede rezil.
Daha önce de gitmiştim ama böyle kalarak değil.

Son bir defa dedim.. son kez...
Fikrime ilk seni düşüren, gözlerimin takılıp kaldığı,
Kokusu bakışlarını anımsatan...
Karşı evin üzerini örten mor salkımların yanına gidiyorum.
Bakıyorum hiç çekmeden gözlerimi, dikkatlice.
Ruhsuz bedenim ayakta kalakalıyor öylece..
Mor değişiyor sen hala aynısın...

DİLGÜŞA