Mor Çiçekli Ağaç Şiiri - Düşet Utkun

Duruyor bahçede mor çiçekli ağaç
Sanki suskun gibi biraz utangaç
Sorsak kendisine söyler mi nedenini
Bilmiyor olsak da belki hissederiz dediğini

Denizden de epeyce uzak, görmüyor maviyi
Olduğu bahçenin yalnız duvarına bakıyor
O an yaşıyor, sonra her şey bitiyor
Zaman Duvarda kaplumbağa gibi geçiyor

Aldırış da etmiyor baharın gelişine, donuk
Yorgun ince gövdesi ince kabuklu
Dalları narince uzanmış çiçeklerine
Umurunda değil önündeki hazine

Ayakları olsa yürüye yürüye gezecek
Ve Her şeyi her yeri düşüne düşüne
Bir an durup saniyeler yorgunlaşınca
Mor çiçekli ağacın hüznü bestesinden bilinecek

Ah mor çiçekli ağaç aynıyız sanki
Sen ve ben dursak beraber sonsuza karşı
Tepemiz bulutları aşmış gibi yüksek
Dallarımız birbirine dolanmış
Habersiz yaşasak ve birden ölsek

Ölüyoruz mor çiçekli ağaç ve bak
Herkes izliyor
Bir iz bırakmadan mı gideceksin bu dünyadan
Öylece umarsız öylece umutsuzsun
Tepen de kısaldı artık bulutsuzsun