Mor Bulutlar Şiiri - Talat Akkoca

Mor bulutları çok sevdim ben
Ve Meltem rüzgarlarını
Uçurtmalarım hep daha yükseğe çıksın diye
Sonra kırları ve papatyaları sevdim
Gelinciklere aşık olduğumda
Ondörttüm henüz
Trenin penceresinden Eskişehirin bozkırını ala boyamışlardı
Hayran olmamak ne mümkün mirim
O tren yolculuklarında başladım kitap solumaya
Ve kitapların ozalit baskısı kokan mürekkebine tutuldum sonra
Yol bitmesin isterdim kitap bitmeden
Yola çıkarken bazen Tolstoy bazen dostoyevski bazen gogol bazen puşkin olurdum
Sartreyi sevemedim montaigne de öyle
Nietche ile tanıştım yine yollarda
Alışmadım o üst insana
Hemde ulaşamadım
Yağmuru sevdim hiç durmayacak gibi yağanını
Sırılsıklam ıslanmak hayaller kadar güzeldi
Ne ara büyümüştüm hatırlamıyorum
Eskisi kadar eğlenceli değil di hayat
Kendi paranı harcayınca
Hesap yapmayada sanırım o yıllarda başladım
Sonra hiç hesapsız yaşamadım
Oysa hesap yapmamalı insan
Ne olacaksa olmalı bir sonraki an
Aç kalacaksın aşık mı olacaksın
Gülmekten gözünden yaş mı gelecek
Yada ağlayacakmısın ne önemi var
Yaşamalısın işte
Yaşayabildiğin kadar
Sonra zaten ansızın büyüyor insan
Büyüdükçe kayboluyor mor bulutlar
Meltem rüzgarları heycanlandırmıyor
Yağmur bile sıkıcı geliyor
Tek sığınak geriye kitaplar kalıyor
Okuyabildiğin kadar
Ben çok sevdim mor bulutları oysa