Mor Bir Yalnızlık Şiiri - İdris Elibol

Gece biterdi seni tuttuğum parmak uçlarımda
Gözlerin kapanırdı sabaha karşı dalardın
Güneş mor bir renkle doğardı,
Sen ellerimin arasından kayardın
Ben sessizce bir sigara yakardım..

Yolunu kaybetmiş bir ceylan gibi
Dolaşırken yüreğimin sokaklarında ,
Bana her bakışında sana el sallardım
Görmezdin ruhumun kanat çırpışını
Ürkekçe arkanı dönüp giderdin
Ben sessizce seni beklerdim

En yüksek umutlarını kaybeden soylular gibi
Mor bir renkti kalbimden sızan toprağa
Nisanı beklerdi avuç içlerim tutmak için ellerini
Sen kendi doğrularını ateşlerdin zamana
Ben sessizce Nisan’ı yakardım..

Gelişinle çiçek açmayı beklerdi ağaçlar,
Gidişinle kesilip tabutum olmayı.
Gülüşlerimizden ağzımızda acı bir tat kalırdı
Acı bir şiir dökülürdü dudaklarından,
Ben sessizce ağlardım

Gözleri bağlanmış bir koç gibiydim
Kurban edilmeyi bekleyen,
gideceği yeri bilmeyen,
küstahça yaklaşırdı geçmişimin adımları
Kara çalardı en yüksek umutlarıma
Dilimde mor kesiği bir yara,
Geriye yazılacak bir şiir kalırdı
Adın kalırdı
Kan çekilirdi damarlarımdan
Ben sessizce ölürdüm.