Mor Bir Sevda Şiiri - Yenal Karavelioğlu

Gün geceye kavuşurken,
Siyaha çalındı gökyüzünün rengi.

Karanlığın sessizliği arasında rüzgâr,
Bir de sesinin yankısı,
Eşlik ederken yüreğime,
Düşüncenle aralanıyor zaman…

Özlemin aydınlatıyor,
Gözlerimin sana daldığı yeri…
Hayalin avutuyor yokluğunu,
Sanki yanı başımdaymışsın gibi…

Hasretin canımı acıtır,
Gözlerimde birikir haykırışlarım.
Her damlasında defalarca,
Seslenirim sana...

Gün geceye dönerken,
Yine yoksun ya,
Özlemim mülteci oldu aşkına…

İçinde kaybolduklarımın ortasında,
Haykırışlar içindeki ben,
Tanrı’dan seni dilerken,
Geç kalmışlığın çırpınışlarında,
İzin ver varlığıma,
Ruhuna sığınsın hasretim...

Bak yüreğim dar geliyor sevdana,
Mazinin ellerine bırakamadım anıları,
Paylaşamadım seni.
Vize koyduğun aşkıma,
Aç kapılarını gönül şehrinin,
Limanlarında dinlensin, demlensin ruhum…

Yıkılsın alışamadığım şehrin sensizliğinde,
Bayrak sallayarak dolaşsın yüreğim.
Sensizliğinde bile seni yaşarken,
Bırak bedeninin daracık sokaklarında özgürce,
Dolaşsın ellerim,
Anlam katsın tenine nefesimle dudaklarım…

Mor bir sevdayken,
Dudakların dudaklarımda,
Dolansın kollarım boynuna,
Olur da gidersem bir gün,
Başka bir şehre,
İzi kalsın tırnaklarının,
Bedenine dolanan bacaklarımda…

Ve benliğimi inandırırken hayal olmadığına,
Yoldaşım olan yalnızlığımın karanlıklarında,
Aşkın aydınlığım olurken hayat yolumda...

Sevmem sevemem kimseyi ben,
Vermem veremem yüreğimi kimseye ben,
Dokunmam dokunamam kimseye ben diye,
Şiirler, şarkılar yazayım uğruna…

Güne seninle uyanırken düşlerim,
Yine seninle dalarken uykusuna.
Canım acırken yokluğunda,
Öyle çığlıklar atsın ki yüreğim,
İnansın varlığına…

Yüzündeki tebessümle aydınlansın günüm,
Ben gülümserken hayaline...