Mor Bir Sessizlik Şiiri - Derin Akkurt

Daha ne kadar uzağıma atabilirim kendimi?
Kırılacak yerim kaldı mı?
Sessiz fiillerle savaşımız ne zaman bitecek?
Çamurdan ibaret, karma karışık bir dünyada
yalnız bıraktın beni. Bu suskunlukta
inatçı gururun sana acı vermiyor mu?
Ateşinde yanmıyor musun?
Kerpiçten duvarlarım yıkıldı.
Yağmura yenik düştüm.
Çöktüm yine...
Şimdi bu yıkımda, bu boşlukta
hangi bahanenin ardına saklanır,
hangi kışa gizlenirsin?
Ben dondurucu karın altında titriyorum.
Dört yanım ıpıssız bozkır...
Aralık akşamının nefesi soğuk.
Renklerim solgun, kurudu...
Suskunluk denizim göz alabildiğine uçsuz bucaksız...
Ne gölgesine sığınabileceğim bir çınar
Ne de göçebe ruhuma huzur verecek sözlerin var artık.

Gün oldu asra bedel…
Çamçaklar dolusu esridim sesime.
Şimdi yosun tutmuş köşelerde
bekleme makamındayım.
Yadırganmış kırılganlığımın çizgileri çoğaldıkça
biraz daha tükeniyorum bu çaresizlikle.
Kendi küflenmiş sesime yabancıyım yine.
Yalnızlığın sürgününe mahkum ettin beni.
İki büklüm ruhumun soluğu daralıyor.
Mor bir suskunluğun içinde kaybolurken ben;
donuk sözlerim, kırık bir aynadan farksız...
Beni anlamadın!
Suskunluğumun zincirlerini kırmaya çalışmadın.
Dolduramadığım boşluklar beni içine çekerken
elimden tutup çıkarmadın beni.

Eskiden salkım salkım açan düşlerim kırbaçlanmış...
Hayat savaşı vermekten bitkin düşmüş
karagülün bülbülünü yordun...
Ön yargılarımın heceleri yine ağır basıyor.
Vicdanını eşelemeye başlasam, biliyorum
bir tane yeşermiş filiz bulamam bana dair.
Haydi gel de düne dair anıları yakıp
küllerini dört bir yana savurma şimdi!
Medcezirler yaşıyorum sayende.
İçimdeki kaldırımlarda tökezliyorum.
Çaresiz suskunluğumun ukdesi mi bu?
Yürüdüğüm yollar hep mi çamurlu olur?
Ne zaman dışladım ben beni?
Kendimle arama mesafeyi ne zaman koydum?
Kalbine yol almaz mı suskun kelimelerim?

Gün geceye dayandı yine.
Heybemde yakıp kavuran bir sessizlik...
Yarım yamalak umutlarım...
Her sustuğun sabah biraz daha eksilen ben;
suskunluk denizinde unutulmaya yüz tutmuş,
kimsesiz bir mezarım.
Hayatın göz bebeğinden çoktan kestim umudumu.
Kırılgan...
Her Şeyi üzerine alan
ama dışarıdan umursamaz görünen ben...
Filizlenmiyor toprağa ektiğim tohumlar.
Düşüncelerim yine tersine yürüyor.
Sustuklarımız kalbimde esir kaldı.
Duymayacağını bile bile yine de
suskun cümlelerde teselli arıyorum.
Mor bir sessizliğin içinde saklanıyorum.