Mor Beyaz-1 Şiiri - Emre Yıldız 4

Onun mor dudakları beyaz teni
Korkuyor herkes kalmamış hiç nefesi
Güler gibi o güzel yüzü
Saçının son teli ve hüznü
Gitmez gözümün önünden bana bakan son yüzü
Yılllar yüklemiş omzuna onca yükü
Sorsan hiç bir derdi yok
Güller hep o güzel yüzü
Sönmüş ciğerleri
Kurumuş kalmış bedeni
Kan kusmuş kaç gece
Yollar bitirmiş onu
Her yolun sonu umutsuzluk dolu
Nere gitse derin nefes alıp anlatmış biri
Zaten bilmiyormuş gibi
Dinlemiş her birinden olacak olanı
Sonu bilerek gülmüş
Dökülen her saç telini eliyle örmüş
Ah benim güzelim ne acılar görmüş.
Şimdi biri tutup da vaaz vermesin bana
Öfkeliyim ben bu sefil hayata
En sevdiğim solarken çaresizlik içinde tek yaptığım dua etmek di evimde
Duvarlar onun yansımasıyla dolu
Birlikte boyadığımiz duvarlar
Yemek yaptiğımız mutfak
Çay içtiğimiz balkon
Ve hiç bitmeyen örgü yumaklari
Rengaren ipler iplikler
Sarılıp ağladığım en saçma şeyler ...
Her nesnede ondan kalan acı hatıra
Yarım kalan örgü kazak yada son ördüğü çorap
Saçma geliyor değil mi lakin öyley değil
Eli değdi ya güzelimin
Emek verdi ya
O en değerli şey benim için
Şimdi kimse ağlama demesin bana
Buna ihtiyacım var anlasana
İçimde yokluğunun acı boşluğu
İfade edemiyorum ben bunu...
Ulan insan anasız olur mu
Ana gibi yar Bağdat gibi diyar derler di
Öyleymiş sahi anam göçtü gitti
Diyarım yarım kaldı
Bağdatım bombalandı içinde ölen çocuklar vardı.