Mor Acımasızlık Şiiri - Çağla Gökdeniz

‘Şimdi sen gitme, ben de gitmeyeyim… Bırak gitmeler gitsin bizden… Yoksa dayanamaz bu sevda bizsizliğe…Yarım kalmış bir hayat gider sen gidersen.’’

Gidiyordu kadın…
Mor acımasızlığını boynuna bağlayarak
Gidiyordu…
Gitme dedi adam
Dağlar göğe, nehirler denizlere kavuşsun…
Sen de bana
Gitme! ..

Geceler kör karanlık, sessizlik koca bir çığlık
Sensiz yaşamayı bilmiyorum ben
Madem gidiyorsun,
Sensiz nasıl yaşayacağımı öğret dedi adam…
Kadın suskunluğunu takıp gözlerine
Bensiz kalmakla, dedi…

Bir kıyamettir koptu gökyüzünde
Dağlar göğe, nehirler denizlere kavuşamadı
Adam da kadına…

Gitti kadın…
Mor acımasızlığını boynuna bağlayarak
Gitti
Mevsimler küstü şehirlere
Vakit ayrılığı çoktan geçti…
Kal dedi adam
Kalan bütün umutlarını, topladı
Yitiklerini çıkarttı sevdasından
Ellerini yüreğinin üstüne koyup
Yalnızlığım ol, kalbim ol
Her şeyim…
Kal! ..

Kadının gözlerinden hüzün düştü…
Acımasızlık acıdı kadına…
Ellerini uzatıp adama
Dağlar göğe, nehirler denizlere kavuşsun…
Ben de sana dedi

Bir şenliktir coştu yüzümüzün göğü
Mevsimler şehirlere küsmedi bir daha
Vakit ayrılığa hiç varmadı…