Mor Şiiri - Ahmet Sadık Doğru

Akşam dev mezarlıkların arasında,
Yeşil yosunlarla kaplı uzun karanlık bir yol.
Yaşamla ölüm arasında incecik bir çizgi...
Sonra mor, yeşil bir ışık belirdi önümde,
Geldi.
Ayaklarıma vurdu sahilde kanayan deniz gibi..
Sessizlik.
Ruhumu kemirir mütemadiyen.
Usul bir meltem eser ufukta,
Batan güneşle kol kola yürür sevgili
İnsan ne de olsa güzel ölmeli:
Sevgilinin saçını koklar,
Pamuk bitabında incecik beyaz bir eli tutar gibi.
Sanki kediyi uyandırmadan okşar,
Plaktan şarkı dinler,
Seni usulca, incitmeden, uzaktan izler gibi...

Zamanın çıkmazına daldığım gün,
Ölüm farklı bir boyut kazandı bende
Sen oldun, senin mağrur gözlerin oldu.
Beyaz oldu; incecik bir çarşaf gibi, kefen gibi örttü.
Bende illa bir renksen: mordun,
Ölüm gibi mor gibi asildin
Bir perde, yaşlarla örtmüş gözlerini.
Ve ben bakarsam, tutulurum.
Mor renkler içinde bembeyaz bir ölüme dalarım..
Eğer ölümden korksaydım, yahut kaçsaydım,
Islak gözlerine ceylan gibi sığınırdım.
Kendimden daha çok güvenirdim,
Ölüme karşı siper bildiğim gözlerine..
Eğer kapamasaydın gözlerini, gözlerine kaçardım.
Ne de olsa güzel ölmeli inşa,
Senin gözlerinde, mor çiçekler içinde afili can vermeli.
Eğer bir renk olmalıysam ben, beyaz olmalıydım, mor olmalıydım, sen olmalıydım sana boyanmalıydı her bir zerrem...