Mor Şiiri - Niyazi Karabulut

Kır kokarken lanetliydik
Kir kokuyorken kentliydik
Bu çağın ezberine lanet okurken yüz suskunluk tanıdım
Yüz çizgilerimdeki o sırrı okuyacaklar diye korkuyorum.
Şimdi bir gri resimdir hayat;
Öylesine yeknasak,
Öylesine bayat…
Militan bir aşkla sevdim ben gülü
O dilberin kâkülü
Belki bir düştü
Kalbime düştü.
Bu düş sığmaz hiçbir uykuya
Heybemde güller taşırken
Bir şehir daha firar eder ellerimden
Telgraflar ölüm taşır meydanlara
Beyaz bir kefenden
Kara bir haber yayılır şehrin sularına
Bir kuş kanatlanır dudaklardan
Sorular sorar, soruları yorar.
Sağır sokaklarda gezinen bezirgan
Ölülere hayat satar
Bavulunda minyatürler ve güvercin
Deniz kokusu taşıyan rüzgar
İçi yalazdır, kordur…
Firakın çocukları bilir:
Firakın rengi mordur.