Kendimize bakmadan yaşıyorduk
İçimize bakmadan
Ne olduğumuzu anlamadan
Bir kadına yontuldu zavallı kalbim
Üstelik ben yonttum
İnsan kendi kalbini nasıl yontar
Hangi neşter keskinliği acıtmaz
Sen, sen en güzel platonik mazoşistliğimsin
İşte böyle…
Sürekli tırnaklarımı kanatıyorum
Psikologlara kalsa ağır bir hastayım
Beni hasta edenlerle ilgilenmiyor doktorlar
Kaç senelik insan olduğumu bildiklerini sanıyorlar
Yaşadığım sürece insanmışım
Yasa abimiz öyle diyormuş
Sen hiç konuşmadın Montaigne abimiz
Âmâsı şu ki hala buradayım sizinleyim
Daha özlenmedim
Keşke özlensem
Ve Montaigne neden?
Kimseye yara bandı olmayan ben
Neden özlenmeliyim…
Kayıt Tarihi : 17.1.2021 21:39:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!