Monopiége'nin Kışı Şiiri - Kağan Şen

buğulu camların ardına tane tane su yağıyor….
aralarından şehre düşen ilk kar tanesini görüyorum,
sular canını yakıyor… düşüyor….
sonra soğuk bir asvaltta kimseye görünmeden eriyor…
bursa’ya küsmüş karlar yağıyor
penceremden içeri bakıp,bir ağıt beklercesine….

ve üşüyor portakal ağaçları...
eriyen her kar tanesi aslında hiç geri dönmüyor…
kalbimin doğasına, deneyimli su döngüsü aranıyor….
monopiége’nin kışı başlıyor….

bu kışa ne kadar zaman ayırabilirim ömrümden, bilmiyorum…
ömrünün en uzun kısmını bir yaz mevsimi yaşamış
yeryüzü denizleri,
bastıran,hep bastıran, bazen iki sıcak soluğu,
bazen portakal kokusunu bastıran bir kışa
ne kadar zaman ayırırlar?

söyledim ya,
monopiége‘nin kışı başlıyor….

bir mevsim sevmek, içinde bir sevgili tebessümü olan….
geceleri ılık battaniye tadında,
ve soğuk, bir çift yanağı kızarttığında…
henüz atamamışken bir portakal ağacı yapraklarıyla,
yaza dair ne varsa…
sararmış,solmuş bir yaprak tonunda sesleniyorum…
sevgilim,seni seviyorum…

biliyorum benden adam olmaz bak hala sevgilim diyorum…
yavaş yavaş gidiyorum,
portakal ağacının yaprakları gibi…
yaprak dökümü bitiyor sevgilim…
monopiége’nin kışı başlıyor…

git gide ufalanıyorsun….
kalbim daraldıkça, sende küçülüyorsun…
ama hala ordasın sevgilim…
küçük bir yaprağın kalbinden daha büyük bir yerim olmadığı için
özür dilerim…..

tam sesini duyuyorum …
yaklaşıyorum…
ya uykun gelir yada durumdan hiç hoşnut değildir sınavlar…
sen gidersin düşlerin buradadır…
kaç şiir kaldı yazılacak?
kaçı başucunda demlenecek seni uyandırmadan?
saklanıp, battaniyenin altına kaç yıl kaçacaksın sulardan?
şimdi denizlerim olmasa da göz yaşlarım var,
farkında oldukların yalnızca bu kadar…

(ekim 2006)