Monolog - Perde II: Kırılgan Küre - Yaln ...

Gecenin en sevdiğim günün en sessiz vakti sokakta yürümenin aynı zevki vermemesi gündüzlerin daha da sıkıcı olduğu anlamına mı geliyordu. Sorulmamış hiçbir soru kalmadığına göre ilki dışında (!): ki sonu yoktu zaten, sebebini arayan embesiller miydik tüm evrenin, yanıt bulmak derdi değildi derdim arzumun, ama acıyı dindirmenin etkili bir yolu da bu, fakat her vakit ‘doğruyu’ gören irfan en fantezi hayalleri kurduruyordu avuntusuna. Felaket öncesinde gelir ufkuna ama önlem her zaman yetersiz kalır. Yaşam hep bir ünlem düşer dangalaklıklarına, mutlulukların sadece 'hatırası' anılır. Seni bensiz sevmem gerektiğini bilmiyordum, kavramış olsaydım bazı renkleri bu kadar gri kalır mıydı gönlümün hasleti ve severim bir an hiç farkındasız ve kör adımlarım felaketim olur, ömür boyu aşk acısından kaçmaya mahkum bedenim ruhumdan sıyrılmaya çalışır, bezgin ruhum bir süre sonra bedenimin tüm hücrelerine bulaşır, aşkı sevmez gönlüm aşık olduğum kişiye tapınır, tanrının gazabı hiç biri yanımda olmaz, nefretim o kişinin varlığının gölgesinde tüm varlığıma bilenir, aynı şeyleri yazar dururum yıllarca, arada hep bir virgül aynı anlamları dolanır.

Yatağımın sıcacık buğusunu kaybedeli yıllar oldu......................................................

Hiç bulaşmamalı elim bu işlere, ince işler fikrim kalın gövdeleri, bir süre sonra üşenir kabullenir gönlünde tarifsiz gölgeleri............................................

2006 - İstanbul