Hatlar kesildiğinde yoğunluk gelir insanın aklına, iletişememekse yalnızlığın ta kendisi. Seslerin dönüştürülmeden, direkt olarak uçuşmasını isterdim soluduğum havada; ama bunu da düşününce, hadi biraz değil belki sorunlu bir zamanda derinlemesine eşince kendimi de yansıtan, dönüştüren bir aygıt gibi görür, hatlar kesikse de eğer, varlığım bir külçe yığını gibi gelir: algılayan beynimin nöronlarının elektriksel bağlantılarının iletişiminde. Ve sana ulaşmak zorunluluksa eğer, kendimi hatalı yapılmış bir makine gibi değil, bir insan, bir canlı, organik bir bütün gibi hissetmek için hattın öbür ucunun dönüştürülmüş sesini beklemem gerekse de her yoldan ben ulaşmaya çalışırım: eskinin yeni masmavi günlerine. Hadi bir ses ver artık!
1997 - İstanbul
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta