Monolog Şiiri - Tuba Okur

Monolog yapan çocuklar gibiyiz bu hayatta.Herkes bir şeyler söylüyor birbirine ama asla dinlemiyor hiç kimse kimseyi..

Sanki farklı dilleri konuşur gibiyiz

.Dışarıdan bakıldığında birbiri ile oynayan ancak oyunun ve içeriğinin farklı olduğu sadece birada olma hali gibi..Oysa biraz öğrenebilsek büyüyebilmeyi ve sevebilmeyi gayette iyi anlaşabiliriz..Zira bir kadının teselli verir gibi sus paylı benzeşik kelimeli cümlelere değil iyi hissettiren hisli cümlelere ihtiyacı var..Artık beni anlamayan kelimeler yetmiyor..Ortak bir dil bulalım istiyorum der gibi.Gerçek bir anlaşılma hali..Çünkü kadınlar kendilerini dinlemeyen ,yazılarını okumayan ,kendini dikkate değer görmeyen papağanvari sadece söyledikleri kelimeleri tekrar eden ama kendisini anlamayan biri ile uzun süre yapamaz..Ben yalnız olmadığı halde yalnızmış gibi hissetmek istemiyorum..Gerçekten orada olduğunu hissettir demek gibi..