Monolog Şiiri - Yunus Temiz 2

Aslında ben çok gizli yanlışın, çizgili mahkumuyum
Pişmanlıklarına paslanarak mıhlanan kaderin kürek cezalısı
Düşümde tüm Akdeniz maviliğiyle pak ve müberra sen
Ben ise Ortadoğu'nun adağı alelade bir ceset
Şimdi rivayet etsem tabirlerim kanayarak
Bir veteran tebessümün fragmanında
Öznenden devşirerek baharları matruşkalaşan cümlelerle ,
İnsan noksan bir nokta gibi kalıyor çaresizce.
Belki de tüm hurafeler çok severken doğmuştur
Sevgilinin deniz feneri gözlerinde yüz çevrişlerine çarparken,
Tenteneye çarpan yağmur gibi hataları sayıklarken,
Omzunu silkmekle silinmez tüm günahlar.
Ümitleri ömür mandallarıyla zaman atının yelelerine tuttur,
Ve ağaran sakalları nasihatle ovuştur öylece.
Hülasa;
Şimdi sen Adem'in gözyaşını
Yeryüzünde çiğ tanesi say...